روزنامه نگار

سردم است.مثل بچه ها گریه می کنم.

دلم می خواهد هر جایی جز این جا باشم.

از خودم می پرسم با چه حالی برگردم خانه.

روبه آسمان می کنم؛حتی یک ستاره هم در آسمان نیست.

گریه ام بیشتر و بیشتر می شود.

امیدم از همه جا نا امید شده.

کاش کسی جایی منتظرم باشد...

این آرزوی زیادی است؟